بدیهی است که همه ما در راه رسیدن به اهداف و خواسته هامون نیاز به دانش بیشتر داریم و هیچ کس از روز اول شروع یک مسیر عالم و دانشمند نبوده و برای بهتر کردن خودش و در نهایت رسیدن به اهدافش هر روز چیزهای جدیدی یاد گرفته.
در کل یادگیری همیشگی یکی از صفات بارز ثروتمندان هست و در خیلی از جاها این را دیدین و شنیدین که افرادی مثل وارن بافت و بیل گیتس هر روز ساعات زیادی را مطالعه می کنند .
در کنار این قضیه اینکه بتونیم اطلاعاتی را که هر روز یاد میگیریم را با دیگران به اشتراک بگذاریم ، خودش به یادگیری و فهم بهتر آموخته هامون کمک میکنه و یکی از دلایلی که چه من و چه خیلی های دیگه وبلاگ ایجاد میکنند و دوست دارن بنویسند همین مورد است.
ولی همچنان که تب راه اندازی وبلاگ، نوشتن، اشتراک گذاری و آموختن بالاتر میرود و در شرایطی که هرجا میچرخی همه تو را به وبلاگ نویسی تشویق میکنند، در سراسر وب با انبوهی از بلاگ هایی روبرو هستیم که تنها چند پست گذاشته اند و مدتهاست که به روز نشده اند.
به نظرم یکی از مهمترین دلیل رهاشدن وبلاگها و متروکه شدن آنها میتواند این باشد که همه ما دچار کمال گرایی هستیم ، کمال گرایی که به واسطه اهمیت دادن بیش از حد به نظرات دیگران به وجود آمده است .
هر انسانی حق دارد به رسالتش شک کرده و گاه آن را رها کند، اما هرگز حق ندارد آن را از یاد ببرد!
پائولو کوئیلو
داستان یک دوست کمال گرا
حدود یکسال پیش یکی از دوستانم از من خواست تا برایش سایتی آموزشی طراحی و راه اندازی کنم ، من هم طبق روال همیشگی ام طرح اولیه را زدم ، هماهنگی های لازم را با او کردم ، شروع به طراحی و کد زدن رابط کاربری کردم ، پس از گرفتن تاییدیه های بعدی ، قالب را ساختم و نصب کردم و در نهایت بعد از 3 هفته به او تحویل دادم.
او نیز در ابتدا بسیار خوشحال و با انگیزه شروع کرد به تولید محتوا برای قرار دادن در سایت، ولی پس از دوماه دیدم خبری نشد و هیچ مطلب جدیدی در سایتش نیست ، در سایتش تنها یک ویدئو گذاشته بود و چند مقاله کوتاه و دیگر هیچ .
جویای احوالش شدم و پرسیدم چرا این چونین چون گشته ای 🙂 (از تاثیرات ادبیات دیرین دیرین)، گفت که ویدئوهایم کیفیت تصویرش خوب نیست ، سایه دارد ، صدایش فلان است و … با او صحبت کردم اندکی مشکلاتش را رفع و رجوع کردم و با خودش برنامه ریزی مجددی برای تولید محتوا کردیم و قرار شد که هفته ای چند مطلب جدید بنویسد و منتشر کند.
شش ماه گذشت باز هم سایت همانگونه بود که بود ، دریغ از یک کلمه تغییر ، با او صحبت کردم و او گفت : که میلیون ها تومن هزینه کرده برای خرید دوربین بهتر و حرفه ای ، نورپردازی ،پرده سبز ، طراحی کاور و بنرها و غیره و باز هم خروجی کار هیچ.
اکنون که این مطلب را می نویسم دوماهی از آخرین صحبت هایمان درباره تغییر قالب سایت ، برنامه ریزی تولید محتوا و تنظیم نور و دوربین و تایپ مقالات و غیره میگذرد ولی او همچنان هیچ چیزی تولید نکرده است ، دلیل آن چیست؟ آیا چیزی غیر از کمال گرایی ، وسواس و ترس از انتقاد است .
تا با او صحبت میکنم همش میگوید تصویر فلانی بهتر است ، سایتشان رنگی تر است ، من باید بهتر باشم ، من اگر چه کار کنم دیگر مشکل حل میشود ، تقصیر فلانی است که از اول من را گیج کرد و انبوهی دلایل دیگر .
از اشتباه کردن نترسید؛ تنها از جالب نبودن ترس داشته باشید.
تی.کارل ویتمر
حالا که از بالا به این مسئله نگاه میکنم این مشکل در همه ما وجود دارد ، که مقدار زیادیش به نوع فرهنگ و آموزش های غلط در زندگی مان برمیگردد و مقداریش هم به خودمان ، اینکه میگم نوع فرهنگ ما مشکل دارد و زمینه ساز کمال گرایی شده به این خاطر است که در بین اهالی دیگر کشور ها کمتر این خصیصه دیده میشود ، حتی ایرانی هایی که مدتی است مهاجرت کرده اند نیز به واسطه حضور در این کشور ها و لمس فرهنگ آنها رفتارشان تغییر پیدا میکنند و از دست رودربایستی ها و شرم و خجالت های بی موردی که در فرهنگ ما به غلط نهادینه شده آزاد میشوند.
هیچ غلطی وجود ندارد راحت باش و ادامه بده
نتیجه آنکه هیج یک از ما انسانهای کاملی نیستیم در همه ما انبوهی از نقایص وجود دارد ، کودکان با غلط کردن های بسیار یاد میگرند اگر در کودکی کارهای غلط نمیکردیم درستش را چگونه می آموختیم ، چه بسیار می بینیم کسانی که در رشته ای متخصص و موفق هستند ولی در انجام کار هایی به ظاهر آسان درمانده اند ، دیکته نانوشته غلط ندارد ، برای تولید محتوا و برای به روز کردن وبلاگ نیاز نیست حتمن همه چیز را بدانیم ، نیاز نیست محتوایمان خیلی تخصصی باشد ، نیاز نیست بدون ایراد باشد و از همه مهمتر نیاز نیست تکراری نباشد ، با وجود میلیون ها فارسی زبان در دنیا که دسترسی به اینترنت دارند ، مطلب تکراری من برای هزاران نفر میتواند تازگی و جذابیت داشته باشد.